Rozdział 5 - Lucy wie

Otworzyłam oczy i rozejrzałam się wokół. Zdziwił mnie widok nieznanego mieszkania jednak dopiero po chwili zorientowałam się, że przecież byłam na imprezie i musiałam usnąć. No w sumie nie ja jedyna. Kilka osób z imprezy zostało tutaj tak samo. Stanęłam na nogi i poczułam ból głowy. Rozejrzałam się po mieszkaniu. Sam dalej nigdzie nie było. Przeklinałam w myślach tą imprezę. " Dlaczego ja się na to zgodziłam?" "Co ja teraz zrobię?" myślałam. Stałam teraz na środku pokoju ciągle rozmyślając. Samanta przepadła jak kamień w wodę, a ja nie wiem gdzie jej szukać. Mitchela też nie było. Może on wiedział? Westchnęłam głośno i po cichu opuściłam mieszkanie. Idąc ulicą mijali mnie różni ludzie i każdy patrzył na mnie jak na jakąś zjawę. Wyciągnęłam telefon i przejrzałam się w nim. Wyglądałam okropnie. Włosy potargane, rozmazany makijaż. Czym prędzej przeszłam na drugą stronę i przyśpieszyłam kroku. Nie minęło może 10 minut, gdy byłam pod domem cioci Lucy. Zawahałam się. Pomyślałam, że Sam mogła zatrzymać się u Laury po imprezie, dlatego postanowiłam najpierw pójść do niej. Zadzwoniłam do drzwi. Wiedziałam, że mieszka sama, więc nikt prócz niej nie zobaczyłby mnie w takim stanie. Po dłuższej chwili otworzyła mi Laura.

- Cześć - odezwałam się pierwsza

- No hej , wejdź - odparła i wpuściła mnie do środka. - Dalej szukasz Samanty? - dodała

- Tak i nie mam pojęcia gdzie ona jest. Nie pójdę do Lucy, bo przecież wszystko się wyda...

- Ja tak samo nie mam pojęcia gdzie ona może być... Wiesz... Ja sama niewiele pamiętam. Przypominam sobie tylko rozmowę z tobą i to jak Sam tańczyła z jakimś gościem. Nie mam pojęcia jak znalazłam się w domu i co działo się na tej imprezie. Pustka, kompletna pustka.

- Nie wiem co mam już zrobić - powiedziałam bezradnie

- Zostawiłyście wczoraj wszystkie swoje rzeczy tutaj. Chodź ze mną na górę trochę się ogarniesz i razem jej poszukamy - zaproponowała Laura
Po pół godzinie byłam przebrana i umalowana. Postanowiłyśmy, że pierw pójdziemy do Mitchela, bo Sam mogła tam zostać w innym pokoju. Martwiłam się. Nie miałam pojęcia gdzie jest Samanta, a Lucy z pewnością czeka na nas wściekła w domu. Właśnie obydwie stałyśmy przed drzwiami do domu Mitchela. Jeden dzwonek, drugi i musiałyśmy się trochę naczekać dopóki ktoś nie otworzy. Po dłuższej chwili w końcu drzwi otworzył Mitchel.
- Hej - powiedział przecierając oczy
- No cześć. Jest u ciebie Samanta? - spytała Laura
- Sam...? Nie ma jej... Wyszła chyba wczoraj - mówił zaspany
- No świetnie - tym razem ja się odezwałam
- No ale nie mówiła ci nic? Gdzie wychodzi? Tak po prostu wyszła? - pytała Laura
- Przecież nie jestem jej ojcem, nie musi mi wszystkiego mówić - odpowiedział.
No pięknie... Nie mam pojęcia co teraz robić. W końcu trzeba będzie pójść do Lucy.
- Została tylko Lucy... - powiedziałam cicho, gdy pożegnałyśmy się z Mitchelem.
- No ale ona była z jakimś  gościem. Może poszli do niego?
- Ja już nie wiem Laura... - powiedziałam bezradnie
- Zadzwonię do niej - odezwała się nagle, a ja na nią spojrzałam.
- Świetny pomysł Lauro - odparłam ironicznie
Ta tylko wywróciła oczami i wykonała połączenie. Jeden sygnał, drugi, trzeci... I nic. Eh... Można było się tego spodziewać.
- Muszę powiedzieć Lucy... - zaczęłam

- Nie masz wyjścia... Tak naprawdę nawet nie znamy tego gościa, nie wiemy gdzie mieszka i gdzie teraz jest. Ale pójdę tam z tobą - odpowiedziała
- Dzięki - powiedziałam i razem udałyśmy się w stronę domu cioci Lucy. Zapukałam i weszłam do środka.
- Ooo! Kogo my tu mamy? - powiedziała najwyraźniej zdenerwowana ciocia
- Ciociu naprawdę przepraszam - odpowiedziałam
- To było bardzo nieodpowiedzialne z waszej strony. Macie już 18 lat!
- Wiem, ale Sam... Ehh - westchnęłam głośno
- Byłyście na imprezie, wiem
- Skąd wiesz?
- Nie trudno się domyśleć. Gdzie Samanta?
- No właśnie... - powiedziałam niepewnie natomiast Lucy spojrzała na mnie groźnie.
- No właśnie co?
- Bo ona... Ona się zgubiła.
- Zgubiła? Jak zgubiła? - pytała ciocia.

- No bo na tej imprezie... Ajć... Sama niewiele pamiętam, ale Laura mówi, że Sam poznała jakiegoś faceta no i... I zniknęła.
- Matko święta! - krzyknęła przerażona Lucy
- Nie wiemy gdzie jej szukać...
- Właśnie dlatego nie chciałam was puścić. Jesteście w obcym kraju i nie ważne, że macie 18 lat. Jestem za was odpowiedzialna - powiedziała zdenerwowana. - Idę jej szukać - dodała i wyszła. Laura stała jak słup i przyglądała się całej sytuacji. Po chwili wyszłyśmy za Lucy, by pomóc jej w poszukiwaniach.

___________

Cześć :) 

Już mamy rozdział 5 ^^ Wiem, że jest krótki, ale trochę się śpieszyłam.

Kolejny rozdział jak już zapowiadałam w piątek. Co do zawodów to nie było aż tak źle chociaż mogło być lepiej : P 

A jeśli chodzi o rozdział to dopiero teraz zorientowałam się, że przyjaciółka Samanty i jej ciocia mają tak samo na imię - Lucy xD Na serio nie zauważyłam tego wcześniej. Dlatego też zmieniłam koleżance Sam imię na Laura :D Teraz zabieram się za dokończenie zadania z polskiego ;D
Do kolejnego ;)